- رفتار شوهرت باهات خوبه؟

- آره الحمدالله! خیلی مهربونه باهام.

- اولش همه همینجورین، ان شاءالله که همیشه همینجور بمونه!

****

- بچه ام خیلی دوست داره نماز بخونه!

- ان شاءالله اون موقعی که باید بخونه، از زیرش در نره و برا دو رکعت نماز پدرت رو در نیاره!

****

- دانشگاه خوبه؟

- بد نیست، سعی می کنم که درس هام رو از اولش خوب بخونم تا روز امتحان به روغن سوزی نیفتم.

- ان شاءالله که این تصمیمت تا آخر ادامه داشته باشه، آخه اولش همه تو جوّن و مدینه فاضله رو برا خودشون ترسیم می کنن، ولی وقتی چند هفته ای بگذره، می بینن که دانشگاه مثل مدرسه نیست که! به خاطر همین بی خیال درس و مشق میشن تا شب امتحان.

****

بعضی وقت ها دعاها و حتی خیرخواهی های ما هم، دلِ طرف مقابلمان را می لرزاند.

مهربانیِ بعضی از ماها، مساوی است با استرس و بدبینی ها و انرژی منفی ای که کرور کرور به طرف مقابلمان هدیه می دهیم و بعد بدین وسیله می خواهیم خودمان را دنیا دیده و همه چیز دان معرفی کنیم.

وقتی که آینده ی بدی را برای طرف مقابل ترسیم می کنیم ، او را آماده می کنیم که پالس های منفی را در هوا هم که شده شکار کند و به خود بقبولاند که آن اتفاق بد که برایش گفته ایم در حال رخ دادن است و این پالس ، نشانه ای از آن است.

و وقتی طرف مقابل می آید و به ما می گوید که : «فلانی راست می گفتی ها! دقیقا همینطوری شد که گفته بودی!» شاید دلمان برایش بسوزد، ولی ته دلمان مقداری شاد می شود از اینکه حالا او ما را قبول دارد و به خود می بالیم از اینکه پیش بینی هایمان درست از آب درآمده.

مثلا برای همین نمونه هایی که اول متن آمده، می شود قشنگ تر دعا کرد:

- الحمدالله! همسر خوب نعمت خیلی بزرگی ها! قدرش رو بدون و سعی کن به شکرانه ی این مهربونیهاش، همیشه مطیعش باشی.

****

- الحمدالله! فرزند صالح باقیات صالحات میشن برا پدر و مادر. به شکرانه ی این نعمت، هر شب براش نماز فرزند بخون و شکر خدا رو به جا بیار.

****

- آفرین، خیلی تصمیم خوبی گرفتی؛ وقتی آدم از اول درسش را بخونه هم شب امتحان بهش سخت نمیگذره و هم احساس بهتری نسبت به خودش داره .

وقتی می شود اینقدر مهربانانه رفتار کسی را تقویت کرد، چرا با دعاهای نیش دار ، آینده اش را تحت الشعاع قرار دهیم؟

_____________

پ ن: اگر میخواهیم از آن دعاهای مایوس کننده کنیم، لطفا سکوت اختیار کنیم ؛ حداقل، اگر خدایی ناکرده به مرحله ای که شاید دور از انتظار نباشد رسید، ته دلمان هم که شده خوشحال نباشیم و ناراحتیمان واقعیِ واقعی باشد.